Η μέντα είναι από τα φυτά που πολλαπλασιάζονται και
διασταυρώνονται τόσο εύκολα ώστε μπορεί να συναντήσει κάποιος περισσότερα από
20 διαφορετικά είδη με μικρές διαφορές μεταξύ τους αλλά με κύριο χαρακτηριστικό
το μεθυστικό άρωμα .Η Περσεφόνη καθώς έκανε ένα απόγευμα την βόλτα της στις όχθες του Αχέροντα ποταμού συνέλαβε τον Πλούτωνα να έχει στην αγκαλιά του μια νεαρά νύμφη που έφερε το όνομα Μίνθη .Εκνευρισμένη από την απιστία του συζύγου της την μεταμόρφωσε σε ένα ταπεινό χορταράκι με μικρά μοβ ανθάκια έτσι ώστε να περνάει απαρατήρητη από όλους. Όμως ο Πλούτωνας την λυπήθηκε και της χάρισε την θεϊκή ευωδιά η οποία άλλωστε και της χάρισε την " αθανασία" και μία ξεχωριστή θέση στο γαστρονομικό πάνθεον των αρωματικών βοτάνων.
Οι αρχαίοι έλληνες πίστευαν ότι η μέντα αναζωογονούσε το μυαλό και δρόσιζε το αίμα ενώ θεωρούνταν ένα από τα ισχυρότερα αντίδοτα κατά του πονοκεφάλου. Αυτός ήταν και ο λόγος που αμέσως μετά τις σκληρές οινοποσίες φορούσαν στεφάνια στολισμένα με δυόσμο για να εξορκίσουν το επερχόμενο πονοκέφαλο.
Οι Ρωμαίοι λάτρευαν την μυρωδιά της μέντας και εκτός του ότι την χρησιμοποιούσαν σε όλα τους σχεδόν τα φαγητά αρωμάτιζαν με αυτή ακόμα και το νερό με το οποίο έπλεναν τα σώματα τους.Ο φημισμένος ρωμαίος μάγειρας Απίκιος σε ένα από τα συγγράμματα του προτείνει μια σάλτσα για ψητό μπαρμπούνι η οποία περιέχει απήγανο, μέντα, κόλιανδρο, μάραθο, πιπέρι, λιγυστικό, μέλι και λίγο λάδι.
Η μέντα με το δροσερό και γλυκό άρωμα είναι ένα πιο τα πιο αγαπημένα και ευρύτατα χρησιμοποιούμενα μυριστικά της κουζίνας σε παγκόσμια κλίμακα. Στην αρχαία ελληνική μαγειρική η χρήση του φαίνετε ότι κύρια εστιαζόταν σε σάλτσες αν μάλιστα κρίνει κάποιος και από το παρακάτω απόσπασμα του Αθήναιου : " Οι αχινοί αν φαγωθούν με σάλτσα γλυκόξινη από ξύδι και μέλι , μαζί με μαϊντανό και δυόσμο γίνονται εύπεπτοι, γλυκοί και εύγεστοι"
Στην σύγχρονη ελληνική κουζίνα η μέντα χρησιμοποιείται κυρίως φρέσκια ψιλοκομμένη μέσα σε κεφτέδες, ντολμάδες, μελιτσανοσαλάτες, κολοκυθόπιτες και πίτες με μαλακά τυριά (καλιτσούνια).
